Κινηματογραφική Εκπαίδευση
Glued (Κολλημένος)
Hope Works (Τι πρέπει να κάνουμε με το τέρας του θυμού;)
Παρακολουθήστε αυτή τη σύντομη ιστορία του Hope Works όπου, τρεις φίλοι προσπαθούν να φτιάξουν τη διάθεση ενός μεγάλου θυμωμένου τέρατος. Το να είσαι θυμωμένος μαζί του δεν βοηθάει. Το να προσφέρεις λουλούδια δεν βοηθάει. Ο μικρότερος συνειδητοποιεί τελικά ότι το τέρας έχει ένα αιχμηρό αντικείμενο κολλημένο στον πάτο του! Οι φίλοιτο βγάζουν και το Τέρας γίνεται ξανά χαρούμενο!
Snack Attack (Επίθεση για ένα μικρό γεύμα)
L' ALTRA PAR
Η αιγυπτιακή ταινία «L’ALTRA PAR», που διαρκεί μόλις 2,5 λεπτά, κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Βενετίας. Ο σκηνοθέτης είναι 20 ετών. Η ταινία περιγράφει πώς οι άνθρωποι απομονώνονται στην τεχνολογία και ξεχνούν ένα από τα καλύτερα πράγματα στη ζωή, την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, την ενσυναίσθηση και την αγάπη.
Pokey Pokey
Ένας πατέρας προσπαθεί να βρει τον καλύτερο τρόπο να προστατεύσει το γιο του από τις φρικτές υπερβολές μιας πόλης γεμάτη από εγκλήματα.
Gold Token (Το Χρυσό Πακέτο)
Το “Gold Token” είναι ένα πειραματικό μουσικό ποίημα που εξερευνά τη μαύρη καταγωγή, τον πολιτισμό και τον πόνο που προκαλεί ο ρατσισμός.
Balance
9 άτομα είναι εκτός ισορροπίας. Για τον καθένα υπάρχει η δική του άποψη. Μοιάζει με έργο του Σάμιουελ Μπέκετ. Το βάθος του μηνύματος αυτής της ταινίας αντισταθμίζεται από την απλότητα της αφήγησής του που πραγματικά ξεχειλίζει από ιδιοφυΐα και ομορφιά. Ένα πανέμορφο πανέμορφο έργο τέχνης.
Αυτή η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους στο Βερολίνο το 1989.
Luminaris
Το AnimaSyros είναι ένα διεθνές φεστιβάλ και φόρουμ κινουμένων σχεδίων που διοργανώνεται στη Σύρο.
Σε αυτό το φεστιβάλ ειδική μνεία έλαβε η ταινία «Luminaris» του Χουάν Πάμπλο Ζαραμέλα από την Αργεντινή, χάρη «στην εξαιρετική ιστορία αγάπης που διηγήθηκε, το σενάριο, το ρυθμό, την αισθητική, το χιούμορ και την δημιουργική χρήση του pixilation».
Τι είναι το pixilation
Pixilation είναι animation stop-motion χρησιμοποιώντας ανθρώπους αντί για μαριονέτες. Έτσι, αντί να φτιάχνετε μια κούκλα και να την φωτογραφίζετε, φωτογραφίζετε έναν άνθρωπο που κάνει μικρές αυξητικές κινήσεις. Το αποτέλεσμα είναι μια σουρεαλιστική ματιά στον πραγματικό μας κόσμο. Οι νόμοι της φυσικής και του πραγματικού κόσμου δεν ισχύουν πλέον από τη στιγμή που χρησιμοποιούμε κινούμενα σχέδια, αλλά επειδή το περιβάλλον και οι χαρακτήρες μας είναι πραγματικοί τόποι, βάζει μια μοναδική συστροφή στη σκηνοθεσία.
Ο τρόπος που κάνετε την εικονογράφηση είναι ακριβώς όπως η διακοπή της κίνησης, μόνο που χρειάζεστε τουλάχιστον ένα πολύ πολύ ασθενή άτομο εκτός από τον εμψυχωτή. Οι ηθοποιοί σας κρατούν μια στάση όταν τραβάτε μια φωτογραφία, κινούνται σταδιακά και στη συνέχεια παίρνετε μια άλλη εικόνα.
Wasp (Η Σφήκα)
Το Wasp προσφέρει ένα στιγμιότυπο μιας μεταβιομηχανικής βρετανικής κοινωνίας όπου η κοινωνική συνοχή έχει διαβρωθεί από τη μαζική ανεργία και μια κούφια, αλλοτριωτική και μη ουσιαστική καταναλωτική κουλτούρα. Η Άρνολντ, γέννημα θρέμμα του Ντάρτφορντ, απεικονίζει το συγκρότημα κατοικιών και τις ζωές των χαρακτήρων της, γεμάτες με φαστ φουντ και μολυσμένες από μπανάλ ποπ μουσική.
Η μία φορά που βλέπουμε τη Zoë και τα παιδιά της να δένονται είναι όταν τους φέρνει την κόκα κόλα και τα πατατάκια στο πάρκινγκ και χορεύουν στο 5-6-7-8 by Steps (που παίζεται στο τζουκ μποξ της παμπ). Ακόμη και όταν τα παιδιά επιτέλους πάρουν την επιθυμία τους, είναι για μια μερίδα πατατάκια και καθώς ο Ντέιβ τα διώχνει όλους (σε ένα γενναίο νέο μέλλον) η ταινία τελειώνει με το περιτύλιγμα τσιπ να πετιέται έξω από το παράθυρο καθώς όλοι τραγουδούν μαζί. Παρά τη διαιώνιση της ζημιάς που γίνεται στην τοπική κοινότητα και παρά τα προφανή προσωπικά τους ελαττώματα, ο Dave και η Zoë μας προτείνουν ότι μπορούν να παρέχουν ένα σταθερό σπίτι για τα παιδιά που υποφέρουν .
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί (ο μπαμπάς μου)
Στην Αθήνα του ’69 ο δεκάχρονος Ηλίας δεν αποδέχεται τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, προσπαθεί να τον κρατήσει ζωντανό, παίζοντας μαζί του φανταστικά παιχνίδια, και στέλνει γράμματα στη γιαγιά του υπογράφοντας με το όνομα του πατέρα του. Συγκίνηση και πολύ καλή ερμηνεία από τον μικρό Γιώργο Καραγιάννη, που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Identity (Ταυτότητα)
Μια ταινία που πραγματεύεται το θεμα της προσωπικής ταυτότητας. Η ηρωίδα έχει μια μάσκα ήδη μοναδική, σε μια θάλασσα από ολόιδια πρόσωπα, έναν ωκεανό κομφορμιστών. Ήθελε τόσο απεγνωσμένα να απελευθερωθεί! Ένα τυχαίο γεγονός, ένα ατύχημα, την κάνει να σπάσει κατά λάθος τη μάσκα της και να την αφαιρέσει. Όλοι φοράμε μάσκες… υπερηφάνειας… αυτοπεποίθησης… ό,τι δεν νιώθουμε πραγματικά από μέσα. Μόνο όταν βγάλουμε αυτές τις μάσκες θα γίνουμε αυτοί που πρέπει να είμαστε. Ένα θέμα πολύ εμπνευσμένο, πολύ καλά μελετημένο και σύντομο, το οποίο δεν αγγίζει μόνο τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους.
3 x 3
El Empleo (Ο Υπάλληλος)
Στην ταινία αυτή αναρωτιόμαστε για αρκετά θέματα::
Μήπως η εργασία μπορεί να χάσει το ανθρώπινο πρόσωπο;
Θα έπρεπε να είναι ένα κοινωνικό γεγονός και προς όφελος όλων και όχι ένα απλό γεγονός υποδούλωσης;
Μήπως δεν είμαστε παρά πιόνια κάποιου άλλου, ακόμη και όταν έχουμε και άλλους ως πιόνια;
Μπορούμε να εργαζόμαστε χωρίς να υποκύπτουμε στις επιταγές του ρόλου που μας αποδίδει η θέση μας;
Ο Άνθρωπος
Ποια ή σχέση μας με το περιβάλλον; Είναι αυτή που νομίζουμε ότι έχουμε;