Μπορούμε να φανταστούμε δύο ανθρώπους σαν δύο αυτόνομους κύκλους που όταν συναντιούνταν δημιουργούν έναν καινούριο κύκλο που είναι ο κύκλος της σχέσης τους, το εμείς. Ή όπως περιγράφει ο Μπακιρτζής (2002) «δημιουργούν ένα νέο επίπεδο όπου το εγώ και το εσύ. ο εαυτός και ο άλλος συναντώνται δημιουργώντας έτσι μια νέα οντότητα» (σελ. 64). Σε κάθε συνάντηση, λοιπόν, με τους άλλους φτιάχνουμε κάτι που δεν είναι απλά, το άθροισμά μας αλλά είναι ένα. καινούριο σύνολο. Όπως όταν η θάλασσα ανταμώνει την άμμο και εμείς βλέπουμε την ακροθαλασσιά. Αυτή είναι μια νέα οντότητα, μια ολότητα εμπειρίας που, όμως, για να την αντιληφθούμε απαιτείται τόσο η θάλασσα όσο και η άμμος αλλά, και η μεταξύ τους συνάντηση (Latner, 2007). Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις ομάδες, που αποτελεί, εξάλλου, ένα σχετίζεσθαι πολυπληθές και πολυπαραγοντικό, που έχει και αυτό τη δική του δυναμική.

Τι είναι η σχέση

   Για τον Phillipson η έννοια της «σχέσης» αναφέρεται σε μία αμφίδρομη δυναμική δύο στοιχείων (αφού κάθε δράση γεννά και μια αντίδραση) οπότε δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικά αμφότερα τα στοιχεία που συνθέτουν μία σχέση: τόσο η δράση όσο και η αντίδραση του κάθε ενός στοιχείου προς το άλλo.

   Έτσι δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι σε βλέπω από ουδέτερη θέση. Ποτέ δεν μπορώ να ανακαλύψω ακριβώς τι είσαι. αφού είμαι μέσα στη σχέση. Δεν μπορώ να σε δω σαν να είσαι κάτι ανεξάρτητο, ξεχωριστό από μένα.
Οι γονείς δεν μπορούν να πουν ότι «το παιδί μας έχει πρόβλημα, εμείς είμαστε εντάξει» μια απολύτως προσωπική θέση θέασης. Θα πρέπει να δουν πώς εμπλέκονται και οι ίδιοι σε ότι συμβαίνει με το παιδί τους — ο εαυτός που εκδηλώνει το παιδί είναι συνδημιουργία του παιδιού και του περιβάλλοντός του. Το ίδιο ισχύει και για δύο συντρόφους, φίλους, συνεργάτες και λοιπά.

   Με άλλα λόγια μία σχέση είναι ένα «όλον», ένα «σύστημα» δύο ανθρώπων. Όπως θεωρούμε ως ένα όλον (ως σύστημα) ένα άτομο και το περιβάλλον του, μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε ως ένα όλον δύο άτομα με το περιβάλλον τους. Με αυτή τη λογική η σχέση του Α με τον Β είναι μια κοινή «περιοχή»: είναι το ευρύτερο όλον που προκύπτει όταν συναντιέται το όλον «ο Α με το περιβάλλον του» με το όλον «ο Β και το περιβάλλον του».

   Επίσης, εφόσον ο εαυτός μας είναι ο οργανωτής της πράξης μας στη ζωή και μεταβάλλεται διαρκώς εκφράζοντας κάποιες όψεις του, μπορούμε να πούμε κάτι αντίστοιχο και για τη σχέση. Καθώς το όλον της σχέσεις του Α με τον Β οργανώνεται στη ζωή του, εμφανίζει επίσης ένα είδος διαρκώς μεταβαλλόμενου εαυτού.

   Ο εαυτός αυτός διαφέρει από τον εαυτό και του Α και του Β. Ο εαυτός της σχέσης τους είναι ένα σύνολο γνωρισμάτων που προκύπτουν από όσα κάνουν ΜΑΖΙ ο Α και ο Β. Αυτός δε ο «εαυτός» της σχέσης τους εμφανίζει επίσης διάφορες όψεις, που φροντίζουν την οργάνωση των όσων κάνουν μαζί ο Α και ο Β.

   Φυσικά με αυτό δεν εννοείται ότι η σχέση είναι κάτι μεταφυσικό. Απλώς υπογραμμίζεται το γεγονός πως η σχέση, όπως κάθε σύστημα στη φύση, είναι ένα δυναμικό και όχι στατικό όλον. Ακόμα κι αν πρόκειται για μία εξ αποστάσεως σχέση, ο Α με τον Β εξακολουθούν να συνιστούν ψυχολογικά ένα ενιαίο σύστημα.

   Τέλος, στις μέρες μας, γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο. Όλα αλλάζουν, μεταβάλλονται ακατάπαυστα. άρα και κάθε σχέση μεταβάλλεται διαρκώς. Ακολουθεί φράσεις, παραγράφους. Αν διαρκεί,, αλλάζει και σελίδες, κεφάλαια, ίσως και τόμους.

   Έτσι συμβαίνει και με τη σχέση: είναι ένα όλον που προχωρά στον χρόνο και διαρκώς αυτο-οργανώνεται, ψάχνοντας θέσεις ισορροπίας που να ικανοποιούν όσο γίνεται περισσότερο όλα τα συστατικά της και όχι μόνο τα ισχυρότερα.

   Σε μία οικογένεια όσο πιο αυστηροί και άκαμπτοι είναι οι κανόνες που επιβάλλουν οι γονείς (οι «ισχυροί» του πλέγματος των οικογενειακών σχέσεων), τόσο λιγότερο ικανοποιούνται τα παιδιά (οι «αδύναμοι»).